قصیده برای انسان ماه بهمن
تو نمی دانی غریو یک عظمت
وقتی که در شکنجة یک شکست نمی نالد
چه کوهی ست!
تو نمی دانی نگاه بی مژة محکوم یک اطمینان
وقتی که در چشم حاکم یک هراس خیره می شود
چه دریائی ست!
تو نمی دانی مردن
وقتی که انسان مرگ را شکست داده است
چه زندگی ست!
ا-بامداد