برف

برف چادرشب زمهریر میبافد
و نیمه شب روی بامها پهن میکند.
درخت لخت
در رویای روزهای گرم
با دستان چروکیده
 بلوز سبز میبافد
برای تابستان!

مادر با زنجیر داستانهای بی پایانش
حلقه حلقه قلاب بافی میکند.

و تو روبروی من در آنسوی چراغ گردسوز
نشسته ، میخندی..
و چهره ات خورشیدی است
برای من در این تاریکی
لب خنده ات کوره ای است
برایم در این سرما

و دستان سفیدت برایم امید میبافند
در این هجوم یاس.

رضا - بهمن ۸۳