کاش حرفی بزنی
صبح با یاد تو بر میخیزم.نام زیبای تو را میگویم.
میخورم صبحانه.
و به امید توان یافتن از دوستی ات
میرم از خانه
روز با یاد تو ، همراه همه،
میکوشم
میخورم، مینوشم.
شب که شد، بی تابم.
تا تو را باز ببینم در خوابُ
زودتر می خوابم.
من پرم از تو، ولی دور از تو
و تو نزدیکتر از من به منی
کاش حرفی بزنی.
مصطفی رحماندوست.
تو به من خندیدی و نمیدانستی
من به چه دلهره از باغچه ی همسایه سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلوده به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز
سالها هست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان
غرق این پندارم
که چرا ، خانه ی کوچک ما
سیب نداشت
...
حمید مصدق
نگران چیستی؟
روزهای در پیش ؟ روزهای جدایی ؟
آن روزها هر روز در قلب تو خواهم بود
هر لحظه هر آن
جایی که سخت تنگم خواهد بود
گلهای آبی
بگذار برای مدتی با هم هیچ نگوییم. بگذاریم نگاهها سخن بگویند. چشمها . چشمها هرگز دروغ نمیگویند..
-----------------------------------
برگی از خاطرات (۳):
خانه ما وسط بیابان و باغهای بیرون شهر بود. تک خانه ای تنها در دشتی وسیع . وقتی عصرها موقع غروب روی پشت بام میرفتیم از دور شعاع چراغهای فرودگاه را که رنگارنگ بود و سینه آسمان را میشکافت را میدیدیم. شبها صدای بوق اتومبیلهایی را که از خیابان آیزنهاور میگذشتند میشنیدیم. کارمان این بود که به هواپیما هایی که بالای سرمون رد میشد دست تکان بدهیم و هورا بکشیم...
بهار بود و دشت پر از گلهای زیبا:
- مادر بزرگ. مادر بزرگ!
- بعله!
- ببین برات گل آوردم. از دم دیوار باغ ته جاده برات کندم.
- وا! ننه جون اینا که اندازه عدس هم نیستن. چشام نمیبینه شون!
- درسته خیلی ریزن ولی ببین رنگشون آبیه. تا حالا گل آبی دیده بودی؟
- اقلا یه چیزی بکن بیار که بشه باهاش دوایی دارویی درست کنم ننه. مثل بارهنگ، استوخودوس،ختمی،..
- شما هم که هرچی میبینین یا میخواهین بخوریدش یا ازش دارو درست کنید..
....................
- مادر بزرگ. مادر بزرگ!
- چیه باز وروجک؟
- ببین! ببین! یه پول کاغذی پیدا کردم.
- وا! ببینم ننه.
- ایناهاش!
- بارک الله ! خوب ننه بدش به من برات نگه دارمش.
- نه! میخوام باهاش یه ذره بین بخرم.
- خوب باشه. ولی گمش میکنی. بده من هر وقت خواستی بهت میدم.
- باشه. بیا. حتما بدیا!
- حتما ننه جون. حتما.
.......................
- مادر بزرگ؟
- بعله!
- پولمو میدی؟ میخوام با دوستم بریم ذره بین بخریم.
- ذره بین چیه ننه؟
- از این شیشه ها مثل عینک شما.
- اینجا از این چیزا نمیفروشن.
- مادر بزرگ! پولمو بده.
- خوب بذار ببینم اینجا گذاشته بودم. زیر تشکم. اه! چرا نیست.
- مادر بزرگ؟ گمش کردی؟
- وای خاک بر سرم. گم شده.
- شما که جایی نرفتین.
- عیب نداره ننه. بیا این سکه رو بگیر برو برای خودت آب نبات بگیر...
- شب که مامان بیاد بهش میگم پولمو گرفتی.
شب مادر امد. مادر بزرگ در گوش او چیزی زمزمه میکرد. مادر خوشحال بود:
- ... میشه اقلا قرض بقالی رو داد...
مادر مرا بوسید:
- پسرم این اولین پولی بود که به خانه آوردی..
و من دیگر هیچ نگفتم..
کمی درنگ کن
اندکی درنگ کن
نمیبینی نفسهایم به شماره افتاده؟
به کجا چنین شتابان؟
درنگ کن
هرگاه که راه میروی
دوان دوان هم به تو نمیرسم
بگذار با تو بیایم
اندکی درنگ کن
مجالم بده تا با تو باشم
چند گام تا به تو ، در پی تو
بگذار حضورت طعم تلخ شعرهایم را بزداید
درنگ کن
کمی درنگ کن
بگذار دمی بایستیم و به پیرامون خویش بنگریم
فراموش کرده ای؟
هدف رسیدن به جایی نبود
هدف خود رفتن بود
و در - راه- مردن
نه در مقصد به آرامش رسیدن.
رضا- خرداد ۸۳
--------------------------------------------------------------------------------
برگی از خاطرات (۲)
تو بغل مادرم تو اتوبوس نشسته بودم. غروب بود و مادر خسته. از خانه ارباب تا خونه در جنوب شهر چهار کورس اتوبوس راه بود.:
- ایستگاه پسیان! نبود؟؟؟
- مامان، من خوابم میاد.
- نه پسرم. نخواب. از آخرین ایستگاه تا خونه یه عالم پیاده راهه. نمیتونم این همه راهو بغلت کنم.
- خوب اونجا بیدار میشم. از صبح تا حالا منو توی یه اتاق کوچک قایم کردی. خسته شدم.
- خوب میدونی که ارباب گفته نباید بچه بیاری. اگه تو رو ببینه اخراجم میکنه.
- پس چرا سپهر میدونه؟
- وا! چطور میدونه؟
- اومد پیشم. 2 ساعت با هم بازی کردیم.
- وای! اگه به باباش بگه بدبخت میشیم.
- نه بابا قول داد نگه. ذره بین شو اورد بازی کردیم. بهش یاد دادم چطور میشه باهاش با آفتاب آتش درست کرد.
- وای! خاک بر سرم!
- نترس بابا مواظب بودیم. بعدشم اون از دریا رفتنشون تعریف کرد. منم از رودخونه دهاتمون. اونقدر تعریف کردم که دلش آب شد. آرزو میکرد کاش جای من بود.
- از فردا دیگه نمیارمت. میذارمت پیش مادر بزرگ. به جات داداشتو میارم.
- مامان؟
- بعله؟
- چرا بابای سپهرینا اینقدر پولدارن و ما اینقدر فقیریم؟
- .... یه روزم تو بزرگ میشی... درس میخونی ...پولدار میشی..
- اما من دلم میخواد دانشمند بشم....
و بعد دیگه ... خوابم برده بود.
یه روزائی تو زندگی هست که آدم احساس میکنه که به بن بست رسیده. اون وقته که از کارای روزمره میاد بیرون. میره یه گوشه میشینه و فکر میکنه. به گذشته بر میگرده. همه چیز رو از اول مرور میکنه. از خودش میپرسه من کجا رو اشتباه کردم؟؟؟
اگه برای این سوال اساسی جوابی پیدا بشه نصف مشکل حل شده. وای به روزی که نشه جواب پیدا کرد. اون موقع باید متوجه شد یه جای کار اساسی میلنگه..
منم این روزا وسط هیری ویری و شلوغی بی اندازه سرم چند وقت یه بار میرم تو لک خودم. در جستجوی جواب به اون سوال بزرگ بالا. من کجای کارو اشتباه کردم؟ من محبت کاشتم ولی نفرت درو کردم. چرا؟
شاید جوابم حرفی باشه که توی یکی از فیلمها شنیدم. یکی در جواب اینکه بهش گفتند تو برای خیلیها فداکاری کردی گفت :" من هرگز برای کسی فداکاری نمیکنم. و از خودم و خانوادم برای دیگران نمیگذارم. اگر برای کسی فداکاری کنی ازش طلبکار میشی. و اگر طلبکار بشی مطمئن باش از دستش خواهی داد.. "
--------------------------------------------------
برگی از خاطرات(۱):
مادر در خانه ارباب کار میکرد. برادر کوچکتر را با خود میبرد. من هنوز مدرسه نمیرفتم و با مادر بزرگ در خانه میماندیم:
- چی شده چرا گریه میکنی؟
- آخه مادر بزرگ ، پیشی خانم گذاشته رفته.
-خوب چرا جلوشو نگرفتی؟
-جلوشو گرفتم ولی رو دستم پنجول کشید.
-خوب پسرم گربه ها اینجورین دیگه. یه روز میرسه که باید برن.
-ولی من دوستش داشتم. از بچگی بزرگش کرده بودم.
-بسه دیگه. خجالت داره. مرد که گریه نمیکنه.
-مادر بزرگ، چرا مردا نباید گریه کنن؟
-برای اینکه باید قوی باشن. هیچوقت نباید گریه کنن. مگر اینکه دلشون واقعا شکسته باشه.
-پس بابای منیژه که گریه میکرد دلش شکسته بود؟
-آره عزیزم. منیژه خیلی جوون بود که تو دریا غرق شد.
-منیژه از من بزرگتر بود. همیشه بهم زور میگفت. یه روز بهش گفتم بذار سنیه هات رو که تازه داره در میاد ببینم. اونم زد تو سرم.
-وای ننه جون تو حرف خیلی بدی زدی بهش.ها ها ها...
-مادر بزرگ، نخند! من خیلی گریم میاد. حتما دلم شیکسته. حالا چی میشه؟
-غصه نخور ننه. دل هر دو مون شکسته. بالاخره یه روز خوب میشه. یه روز که چینی بند زن که اومد از کوچه رد شه. هر دو مون میدیم دلمونو بند بزنه. بالاخره یه روز میاد...
یادگاری
<<... وقتی میبینمت تمام سلولهای تنم به رعشه در میاد .وقتی دستمو میگیری پر از نفرت میشم..>>
این جملات زیبا هدیه یه دوسته به من در آخرین روزهای ماندنم در ایران. یکی که براش خیلی زحمت کشیدم و بقول خودش باغبانش بودم. تعجب نداره . زیباست از این نظر که تنها جملاتی بود که دروغ توش نبود.از این نظر که روز رفتن با وجدانی راحت و بدون گریه و زاری خواهد بود. قبلا هم اینا رو گفته بود اما یادم رفته بود. اینه که منم این جمله هارو قاب کردم گذاشتم اینجا تا جلوی چشمهام باشه دیگه یادم نره. فرض میکنم هدیه تولده. درسته ۴ ماه گذشته ولی خوب یادش رفته دیگه...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
اینم چند تا جوک دستچین شده. نقل از رضا میرشکاری عزیز که برای گروه میل کرده:
-پرگاره بدمستی میکنه، مستطیل میکشه!
-یارو رو داشتن میبردن اتاق عمل، ازش میپرسن: همراه داری؟ میگه: آره، خاموشش کردم!
-همشهری ما میره مکه. وقتی برمیگرده رفقاش میپرسن: تعریف کن چجوریا بود؟ میگه: ایلده باز خدا نبود، ملت همه تو حیاط ولو بودن!
-سوسکه به خودش نارنجک میبنده، میره زیر دمپایی!
-یارو تهرونیه میره مشهد حرم امام رضا، یک نامه بلند بالا هم مینویسه که آره امام رضا جون، پنج میلیون پول میخوام، یک ماشین میخوام، یک زن ردیف میخوام و خلاصه یک صفحه پر میکنه، زیرشم مینویسه: یا امام رضا، اگه اینا رو نمیدی، بزن مارو بکش راحتمون کن. خلاصه نامه رو میندازه تو، بعد یک دقیقه نگاه میکنه به آسمون، میبینه یکی از گلدسته‌ها داره میافته روش! بدبخت پشماش میریزه و خودشو پرت میکنه یک طرف و خلاصه با هزار بدبختی جاخالی میده. بعد که خطر رفع شد بلند میشه داد میزنه: جسارته یا امام رضا، بگمونم نامه رو پشت و رو گرفتی!
-به ترکه می‌گن: بچه کجایی؟ میگه: بچه USA! می‌گن: یعنی چی؟ میگه: یونجه‌زارهای سرسبز اردبیل!
-یارو صبح از در خونه میاد بیرون، میبینه سر کوچه یک پوست موز افتاده، با خودش میگه: ای داد بیداد، باز امروز قراره یک زمینی بخوریم!
با عذر خواهی از ملیتها و همشهریهای خوبم.